پرینترهای سه بعدی برای اولین بار در دهه ی ۸۰ میلادی ظهور کردند. در سال ۱۹۸۴ میلادی
کمپانی ۳D Systems عملیاتی تحت عنوان Stereo lithography ابداع کرد که در آن، لایه های فتوپلیمری Photo Polymers توسط لیزرهای UV تثبیت می شدند. این کمپانی همچنین فرمت stl را نیز توسعه داد تا دستگاه به عنوان فرمت ورودی با آن کار کند. این فرمت امروزه مورد قبول و استاندارد رایجی در نرم افزار های سه بعدی است.
در ابتدای سال ۲۰۱۰ پرینترهای سه بعدی رومیزی با تکنوژی های نظیر FDM , DLP , SLR و … پا به بازار تجاری گذاشته و با افت قیمت آنها برای مصرف کننده، موجب افزایش استفاده از پرینترهای سه بعدی بعنوان یکی از کاربردی ترین وسایل برای طراحان صنعتی، طراحان قالب و ماکت سازان شدند. دستگاههای کاربردی که به وسیله آنها می توان نمونه ی پیش تولیدی از محصول نهایی را در کمترین زمان ممکن و با صرف کمترین هزینه، روی میز کار شخصی تولید کرد.
نمونه های تولید شده با دستگاه های مختلف دارای دقت یا Resolution مختلف هستند. برای مثال پرینتر های سه بعدی با تکنولوژی FDM با استفاده از مواد اولیه PLA و ABS دقت لایه ای در حدود ۱۰۰ میکرون و پرینترهای سه بعدی با تکنولوژی DLP یا SLR دقت لایه ای نزدیک ۲۵ میکرون دارند. به همین دلیل در صنایعی نظیر طلا و جواهر استفاده از پرینتر های سه بعدی با تکنولوژی DLP و SLR توصیه می شود.
کاربرد پرینتر های سه بعدی با تکنولوژی FMD در دقت های کمتر از ۱۰۰ میکرون بوده و به جهت استحکام فوق العاده قطعات ساخته شده توسط آنها نسبت به Resin (مواد به کاربرده شده در پرینتر های DLP) جهت قطعه های کاربردی نظیر قطعات روباتیک کاربرد دارد.
پرینت سه بعدی یکی از روش های نمونه سازی سریعِ ساخت اشیای سه بعدی است. در پرینت سه بعدی، خلق اشیاء سه بعدی از مدل های سه بعدی طراحی شده توسط نرم افزارهای سه بعدی صورت می گیرد. مدلهای طراحی شده توسط نرم افزارهای سه بعدی موجود در بازار انجام شده و سپس این فایلها با تبدیل به فایلهایی با فرمت های استاندارد (نظیر stl)، به نرم افزاری واسط منتقل شده و در آنجا تبدیل به کدهای قابل فهم برای دستگاههای پرینتر سه بعدی می شوند. کنترل بازوهای حرکتی پرینترهای سه بعدی توسط مدارهای کنترلی و یا کامپیوتر انجام می گیرد.